Ooit bestond er een website “twunch.be”.

Twunch.be was niet alleen een website; twunch was een beweging waar mensen die elkaar enkel online kenden fysiek bij elkaar kwamen en elkaar leerden kennen.

Kennelijk was daar een nood aan. Er zijn 1.252 twunches georganiseerd. 14.200 keer schreven mensen zich in op een twunch.. Twunch bestond van 2008 tot 2019.

Dat is best indrukwekkend voor een initiatief dat geen budget en geen winstoogmerk had. “Hoe is twunch zo groot kunnen worden?”, hoor ik je vragen. “Twunch.be was een volautomatisch platform dat volledig self-serviced was. Wellicht heb je dat eerst gebouwd?”

Neen. De waarheid is helemaal anders.

De eerste maanden van twunch werd volledig manueel bestierd. Iemand zei op Twitter “ik wil naar die twunch komen!”, en dan deed ik een .html file open, typte “<a href=”http://twitter.com/username”>username</a>”, bewaarde die file, en laadde hem via ftp op naar http://twunch.be.

Pas toen ik dat wel lastig begon te vinden maakte ik een appje waardoor ik enkel nog “username” moest typen. En pas toen dat óók te veel werk werd, liet ik dat appje automatisch de twitter feed checken.

Het buitenland

Twunch.be werd een groot succes. Het werd zo’n groot succes dat mensen in het buitenland dat begonnen op te pikken. Ik kreeg dan ook regelmatig de vraag “zeg Tom, mogen we twunch.nl maken?” of “darfen wir mittagessen.de machen?” of “peut-on faire twunch.fr?”

Al die mensen zijn aan de slag gegaan. Geen enkel van die initiatieven is een succes geworden. Waarom? Omdat al die mensen begonnen met een eigen design te maken, en een automatische detectie van deelnames, en … Ze staken daar heel veel werk in, maar niemand stelde zich de vraag of mensen in hun land wel op zo’n initiatief zaten te wachten. Pas na de launch (als die er al kwam) zagen ze dat hun app helemaal niet het succes had dat ze verwachtten.

Lessons learned

“Tof verhaal”, denk je wellicht, “maar wat heb ik daaraan?”

Ik zie dit patroon keer op keer terugkomen. Mensen hebben een idee, beginnen het van voor naar achter uit te werken, en laten het pas los op de wereld als het “af” is…. om dan verbaasd te zijn dat de mayonnaise niet pakt.

Ik zie dit op elk niveau gebeuren. Een startup die niet durft launchen vóór het product volledig en perfect is. Een Engineering Manager die geen nieuw proces wil gebruiken vóór het helemaal uitgewerkt is. Een software engineer die drie maanden nodig heeft om een refactor te doen van een codebase, om het dan in één keer te integreren met de rest van het bedrijf. Een KMO die pas wil digitaliseren als ze zeker zijn dat het laatste stukje papier ook in de computer kan. Elke keer opnieuw grote inspanningen die geleverd worden zonder te kijken of de inspanning wel het juiste effect bereikt.

Ik ben een man van de iteraties. Twunch.be is gestart als HTML pagina. 10to1, mijn vorige bedrijf, is gestart met twee developers die consultancy deden. SoftwareCaptains is gestart met het idee “ik ga iets doen op het kruispunt tussen business en software development”. CTO Club is gestart met een keer een ontbijtje te organiseren voor CTOs. Keer op keer iets klein proberen. Werkt het? We gaan voort. Werkt het niet? We doen iets anders. Geen grote plannen, maar kleine acties.

Iteraties werken goed voor mij.