Stel je eens een roeiboot voor.

Je zit met twee of drie mensen in die roeiboot. Je discussieert met zijn drieën over waar je naartoe wil.

Wanneer een consensus is bereikt, hoe krijg je die roeiboot dan in gang?

Door zelf aan de riemen te trekken, natuurlijk.

——

Stel je eens een galei voor.

Je zit met 300 mensen op dat schip. Je moet beslissen over waar je naartoe wil. Hoe doe je dat? Door met zijn 300-en te discussiëren?

Nee, waarschijnlijk zijn er twee tot vijf mensen die deelnemen aan die beslissing, hopelijk gebaseerd op wat zij weten en horen van de mensen die op dat schip zitten.

Wanneer een consensus is bereikt, hoe krijgen zij die galei dan in gang? Door zelf aan de riemen te trekken?

Nee, natuurlijk niet. Wel door te communiceren aan de anderen waar ze naartoe willen en door goed in het oog te houden of de boodschap goed begrepen is, of het schip de juiste richting uitgaat, en door te blijven kijken of de omstandigheden niet veranderen. Misschien doemt er wel een ander schip op of steekt de wind op – wat dan?

Hoe onnozel zou het niet zijn als in die situatie die 5 mensen na het nemen van de beslissing zelf beginnen te roeien, terwijl er 295 mensen zich zitten af te vragen wat ze daar zitten te doen.

——

Kunnen die 3 mensen in die roeiboot hetzelfde bereiken als die 300 mensen op die galei? Ik betwijfel het.

Hebben die 3 mensen in die roeiboot dezelfde skills als die 5 mensen op die galei? Ik betwijfel het.

Handelen die 3 mensen in die roeiboot op een heel andere manier dan die 5 mensen op die galei? Vast en zeker.

Hebben die 295 mensen op die galei een andere ingesteldheid dan die 3 mensen in die roeiboot? Ongetwijfeld.

——

In een startup zit je allemaal in hetzelfde schuitje. Dat wil niet zeggen dat je hetzelfde moet blijven doen als je schuitje groter wordt. Een groter schip besturen doe je op een andere manier dan een klein bootje.

En toch zie ik veel CTOs van groeiende bedrijven denken dat ze sneller kunnen gaan door zelf te programmeren.