Heb jij ooit een baby zien opgroeien? Eentje van jezelf of van een familielid of een goede vriend. Die vrolijke tiener of puber zie je nu rondlopen. Maar herinner je je nog hoe zijn of haar eerste stappen waren?

Hebben de ouders de baby ooit rechtgezet en dan gezegd “loop maar”, en dan iets anders gaan doen? Ik denk het niet, he. Hoe het meestal gaat is zo: ze houden de baby recht en zetten haar op haar voetjes. Na een tijdje moeten ze die niet meer ondersteunen, maar houdt de baby zich vast aan de handen (of de vingers) van de ouders. Nog wat later laat die baby ineens los – en dan blijven de ouders zich voortdurend klaar houden om hem op te vangen als het misloopt. Ondertussen roepen ze haar bemoedigend toe. Na een tijd stopt dat ook, en nu loopt dat kind sneller dan haar ouders.

Veel CTOs vragen me “zeg Tom, jij zegt dat ik mijn team zelf beslissingen moet laten nemen, maar als ik hen die vrijheid geef nemen ze voortdurend verkeerde beslissingen. Ik moet die beslissingen toch zelf blijven nemen?” Een team beslissingen laten nemen wil niet zeggen dat je ze ineens moet loslaten. Ondersteun hen, begeleid hen, laat zachtjes los (maar houd je klaar om op te vangen!), moedig aan, en voor je het weet lopen ze sneller dan jij.